Het leven zoals het is: de Stanwick consultant

Het leven zoals het is: de Stanwick consultant

Consultant. Wat een breed begrip. Ik krijg wel vaker de vraag hoe mijn job er nu eigenlijk uitziet of wat ik zoal doe tijdens de week. Elke dag, elke week is anders en boeiend. Rij je mee?

De kunst van het faciliteren en luisteren

Ik begin de week met het faciliteren van een workshop over psychosociaal welzijn op het werk. Meestal een onderwerp waar in teams weinig of geen tijd voor wordt gemaakt. Er staan al een aantal van deze sessies in mijn agenda, dus ik heb het onderwerp ondertussen in de vingers. Ik laat ze telkens hun mening geven over diezelfde thema’s binnen psychosociaal welzijn, maar aangezien je elke keer in een ander team terecht komt, is elke sessie ook weer anders. Het feit dat elke groepsdynamiek verschilt, maakt elke sessie weer boeiend. Ook deze groep is weer dankbaar dat er tijd is genomen om deze niet-alledaagse zaken te bespreken. Ze nodigen me uit om mee te lunchen en na de middag rijd ik door naar een nieuwe potentiële klant. Bij een in-take gesprek gaat het voornamelijk om heel aandachtig te luisteren naar de vraag, waar die vandaan komt en de context ervan. Ik begrijp van de site manager dat ze al wat pogingen hebben ondernomen om met LEAN aan de slag te gaan, maar dat het niet van de grond lijkt te komen. Of wij hen kunnen helpen met een meer gestructureerde aanpak en dat extra duwtje in de rug? Ik ben overtuigd van wel. Onderweg naar huis bel ik een collega op om kort verslag uit te brengen en even te sparren hoe hij het ziet. We lijken op dezelfde golflengte te zitten. Goed, daar kan ik dus mee aan de slag. Alleen nog een gaatje in mijn agenda vinden om het formeel voorstel uit te schrijven.
 

Alle zintuigen spitsen

Dinsdag belooft een intensieve dag te worden. We zijn bezig met een OPEX assessment. Daarbij proberen we elke tak van de organisatie te bezoeken en te bevragen over hun job en manier van werken. Dat vraagt natuurlijk voortdurende alertheid (met al je zintuigen), zodat je ook de juiste vragen kan stellen, maar het is van onschatbare waarde hoeveel je zo op korte tijd bijleert over de organisatie. Noodzakelijk om een correct beeld te krijgen over de huidige situatie en van daaruit verbetervoorstellen te kunnen formuleren. Het totale plaatje wordt stilaan duidelijk.
 

Opleiding ‘à la Stanwick’

Woensdagochtend. De wekker klinkt om 5u30. Zo vroeg is het gelukkig niet elke morgen, maar een uitzondering is het niet. Klanten bevinden zich overal in het land (én buitenland), dus ver rijden is daarom eerder regel dan uitzondering. Uiteraard proberen we, waar mogelijk, ook gebruik te maken van het openbaar vervoer. Maar vaak zijn klanten op die manier moeilijk bereikbaar, dus autorijden is ook vandaag onvermijdelijk. Ik wil graag ruim op tijd aanwezig zijn om de zaal voor te bereiden op onze training Project Management. Het is de derde en laatste dag van het traject, ik ken de groep nu beter, maar het is alweer een maand geleden dat we elkaar zagen. Het is dus fijn om iedereen terug te ontmoeten en ik ben benieuwd naar de leerervaringen sinds de eerste tweedaagse.

In de voormiddag nemen we uitvoerig de tijd om ieders individuele case te presenteren en bespreken in de groep. We discussiëren over duivelse driehoeken, procesdriehoeken, stakeholder management en risico’s. Een deelnemer zucht: “Da’s toch allemaal veel makkelijker gezegd dan gedaan hoor”, waarop iemand anders reageert: “Dat vind ik niet helemaal waar. We weten al lang dat we dit allemaal zouden moeten doen, maar krijgen nu eindelijk wat bruikbare principes en tools aangereikt waarmee we aan de slag kunnen.” Leuk, zo heb ik het graag, lekker veel dynamiek in de groep. ’s Namiddags hebben we het nog over betrokkenheid, mensen mobiliseren in je project en teamwerk. Uiteraard bouwen we dit zoveel mogelijk op vanuit ervaringen van de deelnemers: ervarings- en praktijkgericht, daar staan we voor, en dat werkt. Aan het einde van de dag werp ik een snelle blik op de evaluaties die ik hen heb laten invullen. Globaal positief, maar toch een paar kritische bedenkingen. Stof tot nadenken onderweg naar huis: wat kan ik meer, minder of anders doen?
 

Verandering en wat erbij komt kijken

Donderdag, een totaal andere klant: andere sector, andere omgeving. Tof, weer iets nieuws. Vergeleken met gisteren dan toch, want ik ken de klant al langer. Ik werk er al een paar maanden aan een optimalisatietraject. Bij aankomst krijg ik veel hartelijke “goeiemorgens”. Ze kennen mij er al. Ik loop meteen naar mijn contactpersoon om even in te checken hoe de zaken lopen. Haar goeiemorgen is wat minder enthousiast. Ik hoor een soort bedruktheid of bezorgdheid in haar stem. “Vertel eens wat je dwars zit”, vraag ik haar, en ze lijkt opgelucht dat ernaar gevraagd wordt. “Ik begrijp het niet goed”, zegt ze, “ik geloof 100% in dit traject en het bedrijf zal er duidelijk alleen maar beter van worden, maar mijn mensen lijken dit niet in te zien. Het is alsof ze meer tegenwerken dan meewerken.” Betrokkenheid en mobiliseren van mensen, we hebben het er gisteren nog over gehad. Ik neem de tijd om naar haar bezorgdheden te luisteren en verzeker haar uiteindelijk dat dat allemaal heel normaal is, maar dat we het natuurlijk niet links mogen laten liggen. We leggen een vergadering vast met haar team om naar hun pro’s en con’s van het traject te luisteren, om dan samen te bekijken hoe we de verandering werkbaar kunnen maken voor iedereen. Zij blokkeert extra tijd in haar agenda voor één-op-één-momenten met haar teamleden. De rest van de dag connecteer ik met verschillende afdelingen van de organisatie om te kijken hoe we verdere kleine stappen kunnen maken. Alweer een bewogen dag waarop we volgende week kunnen verder bouwen. Onderweg naar huis bedenk ik me nog dat de bezorgdheid van mijn contactpersoon over haar team weer een leuk praktisch voorbeeld wordt om mee te nemen in opleidingen zoals gisteren.

Team spirit

Vrijdag is ons kantoor in Merelbeke de bestemming. Tijd voor onze 6-wekelijkse Stanwick dag, daar kijk ik elke keer weer naar uit. Het geeft ons de gelegenheid om belangrijke interne zaken te bespreken en daarnaast is het uiteraard fijn om de collega’s terug te zien, want vaak zijn we alleen op pad. Het houdt ons scherp om elkaar te blijven uitdagen. Elke pauze wordt benut om met de ene of andere collega af te stemmen, maar ook – niet te vergeten – oprechte interesse te tonen hoe het persoonlijk met hen gaat. Ook vandaag is het weer een drukke en intensieve dag, maar ik haal er opnieuw veel positieve energie uit. Tussendoor ook even dubbelchecken hoe de volgende week er uit ziet en of ik nog materialen moet meenemen. En wanneer de werkdag er op zit, vatten we de gelegenheid aan om samen nog iets leuks te doen. Deze keer heeft het FUN-team gezorgd voor een escape room. Ontsnapt op 45 minuten! Die teamgeest zit ook weer goed.

Vermoeid, maar voldaan na een productieve week. Fijn weekend!

Lidewij Van Nevel